به‌یاد دارم چند سال پیش، فرزندانم را برای سفر به پاریس برده بودم. در محوطۀ وسیع در مقابل کلیسای بزرگ "نوتردام"، در میان جمعیت، زنان کولی از اروپای شرقی، کودک در آغوش، به گدایی مشغول بودند. چند نفر از آنها از من تقاضای کمک کردند. من هم سکه‌ای ناچیز به آنها می‌دادم. دخترم که اتفاقاً ایماندار خوبی است، اعتراض کرد که اینها نیازی به کمک ما ندارند و می‌توانند به مملکت خود برگردند. بلافاصله این فرمودۀ مسیح به‌ذهنم آمد و آن را به دخترم هم گفتم: "خوشا به حال رحیمان، زیرا بر آنان رحم خواهد شد." (متی ۵: ‏۷). کمکی که من به آنها می‌کردم، آنقدر ناچیز بود که "رحم کردن" به‌حساب نمی‌آمد، اما فرصت خوبی بود که به یاد این تعلیم مسیح بیفتم.

ترحم و دلسوزی بر دیگران، یکی از موضوعات مهم در مسیحیت است. اگر به‌عنوان يک ايماندار مسيحی، این خصوصیت عالی در ما پرورش يابد، شکی ندارم که خداوند نیازمندانی را بر سر راهمان قرار خواهد داد تا به شیوه‌های گوناگون، رحمت و دلسوزی و همدردی خود را به آنان نشان دهیم. این رحمت می‌تواند به شکل کمک مالی باشد، یا دلجویی از کسی که احساس تنهایی می‌کند، یا همدردی با کسی که عزیزی را از دست داده و يا به شکل‌های دیگر. خوب است از روح‌القدس بطلبیم که این خصلت والا را در ما مسيحيان پرورش دهد و ما نیز با او همکاری کنيم، چرا که در این صورت، خدا دائماً افرادی را بر سر راهمان قرار خواهد داد تا رحمت خود را به ایشان نشان دهیم. مسیح فرمود: "پس رحیم باشید، چنانکه پدر شما رحیم است." (لوقا ۶: ‏۳۶).