وقتی در تلاطمات زندگی، خود را ناتوان می‌یابیم و امیدی برای خود نمی‌بینیم، چه آرزویی می‌کنیم؟

داوود، آن پادشاه و نبی بزرگ، چون در توفانهای سهمگین زندگی گرفتار گرديد، چنین آرزو نمود: "کاش مرا بالهای کبوتر بود، تا پرواز کرده، می‌آسودم؛ آری، به دوردستها می‌گریختم و در صحرا مأوا می‌گزیدم؛ . . . به‌سوی پناهگاهی می‌شتافتم، به دور از تندباد و توفان!" (مزمور ۵۵: ۶-۸). در انجيل مقدس می‌بينيم که خداوند و منجی زندۀ ما عيسی مسيح، بهترین پناهگاه انسان است! او می‌فرمايد: "بياييد نزد من، . . . که من به شما آسايش خواهم بخشيد."