ما ايماندارانِ به مسيح در چنین روزی، قيام یا زنده شدن مسیح را جشن می‌گیریم. زنده شدن عيسی مسيح در سومین روز بعد از مصلوب شدن و مرگ او، پیامهای بسیاری دارد. یکی از آنها اینست که این رویداد باعث گرديد که خدا به ما تولدی تازه ببخشد و اميدی زنده داشته باشيم. پطرس رسول می‌فرماید: "متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای اميدی زنده" (اول پطرس ۱: ۳). شکر و سپاس بر خدای نيکوی ما!
در این روز که مصلوب شدن عیسای مسیح را گرامی می‌داریم، کاملاً مناسب است که به مفهوم صلیب پی ببریم. اولاً صلیب جایی است که عیسی، پسر خدا، جانش را فدا کرد تا تاوان گناهان ما را بپردازد. اما صلیب مفهوم دیگری نیز دارد. اینکه ما ايماندارانِ به مسيح و پيروان او، باید نسبت به آنچه قبل از دريافت نجات مسيحی بوديم، با مسيح مصلوب شده باشيم. پولس رسول می‌فرماید: "با مسیح مصلوب شده‌ام، و دیگر من نیستم که زندگی می‌کنم، بلکه مسیح است که در من زندگی می‌کند؛" (غلاطیان ۲: ۲۰).
پطرس رسول در نخستین موعظه‌اش در روز عید پنطیکاست، ده روز پس از صعودِ خداوندگارْ عیسی، به جماعت فرمود: "پس قوم اسرائیل، جملگی به‌یقین بدانند که خدا این عیسی را که شما بر صلیب کشیدید، خداوند و مسیح ساخته است." (کتاب اعمال رسولان ۲: ۳۶). بله، پیامدِ قیام یا زنده شدنِ عیسای ناصری، این بود که او "خداوند"، یعنی ارباب و مالک و خداوندگار ما گردیده است. آیا او خداوند و مالکِ دل شما نیز هست؟
برای ما ایرانیان که سال نو همزمان است با بهاری نو، و نیز برای برخی از کشورها که نوروز را جشن می‌گیرند، سال نو یادآور نو شدن طبیعت است.
وقتی نوروز از راه می‌رسد، در همه جا می‌شنویم که "طبیعت نو می‌شود." به‌راستی هم چنین است.
آیا در ظاهر مسیحی هستیم یا در باطن نیز؟ این سؤال همواره مطرح بوده. پولس رسول نیز در زمان خود، در مورد یهودیان واقعی با همین مورد مواجه بود. می‌فرماید: "یهودی راستین آن نیست که به ظاهر یهودی باشد، و ختنۀ واقعی نیز امری جسمانی و ظاهری نیست. بلکه یهودی آن است که در باطن یهودی باشد و ختنه نیز امری است قلبی که به دست روح انجام می‌شود،" (رومیان ۲: ۲۸- ۲۹).
آیا شبها راحت می‌خوابید؟ یا نگرانی مشقات زندگی و یا مشکلاتی که اطرافیان به‌وجود می‌آورند، نمی‌گذارند خواب راحتی داشته باشید؟ پس روی این فرمایش داوود نبی تعمق کنید: "من آرمیده، به خواب رفتم، و باز بیدار شدم، زیرا خداوند نگاهم می‌دارد. از هزاران هزار نخواهم ترسید که از هر سو بر من صف آراسته‌اند." (مزمور ۳: ۵ و ۶).
آیا گفتن هر جوکی برای ما ايماندارانِ به مسيح، بجا و مفيد است؟ آیا سبکی و جلفی باعث خشنودی خداست؟
آیا می‌دانید چرا سخنان ما مهم هستند؟ مسیح فرمود: "زبان از آنچه دل از آن لبریز است، سخن می‌گوید." (انجیل متی ۱۲: ۳۴). در واقع، ما هیچ حرفی را تصادفی نمی‌گوییم.
بسیاری از مردم جهان تصور می‌کنند کریسمس یا عید میلاد مسیح صرفاً برای خوش بودن و هديه دادن به يکديگر است. اما ببینیم خودِ مسیح هدف از ظهور و ولادت خود را چه می‌داند. می‌فرماید: "دزد نمی‌آید جز برای دزدیدن و کشتن و نابود کردن؛ من آمده‌ام تا ایشان حیات داشته باشند و از آن به فراوانی بهره‌مند شوند." (انجیل یوحنا ۱۰: ۱۰). بیایید عید میلاد مسیح را فرصتی بدانیم برای دریافت این حیات و داشتن حياتِ فراوان.
برای مسیحیان واقعی، زادروز مسیح، فرصتی ديگر برای خوش گذرانی نیست، بلکه پیامی بس مهم دارد. اشعیای نبی پیشگویی کرده، می‌گوید: "برای ما کودکی زاده و پسری به ما بخشیده شد؛ سلطنت بر دوش او خواهد بود و او . . . سَرور صلح خوانده خواهد شد." (اشعیا ۹: ۶).
بار ديگر به عيد کريسمس نزديک می‌شويم. خيلی از ما روزهای شلوغ و پُر‌مشغله‌ای داريم و خواهيم داشت! چراغانی کردن بيرون و داخل خانه، گذاشتن درخت کريسمس و تزئين آن، خريد هدايا برای اقوام و دوستان، تهيۀ شرينی‌جات خوشمزه و پختن غذاهای لذيذ وغيره.
