خدا پسر یگانۀ خود را به این جهان فرستاد تا انسان را با خود آشتی دهد. اما پولس رسول می‌فرماید که جانفشانیِ مسیح، اين جنبه را نيز دارد، که تمام عالم هستی را در‌بر می‌گیرد. می‌فرماید: "خشنودی خدا در این بود که . . . به واسطۀ او همه چیز را، چه در آسمان و چه بر زمین، با خود آشتی دهد، به وسیلۀ صلحی که با ریخته شدن خون وی بر صلیب پدید آورد." (کولسیان ۱: ۱۹ و ۲۰). چه حقیقتِ شگفت‌انگیزی!
زمانی که جبرائیلِ فرشته بر مریم باکره ظاهر شد و به او مژده داد که از روح‌القدس آبستن شده، پسری به دنیا خواهد آورد، این حقیقت را در خصوص این پسر بیان کرد: ". . . پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود." (لوقا ۱: ۳۳).
درست پنجاه روز پس از رستاخيز و زنده شدن مسیح، یهودیان از نقاط مختلف جهان، برای "پنتیکاست"، یعنی "پنجاهه"، در اورشلیم گرد آمده بودند.
سعدی، شاعر بزرگ ایرانی، گفته: "نابرده رنج، گنج میسّر نمی‌شود!" چه گفتۀ پرمغزی! مسیح نیز فرمود: "اگر دانۀ گندم در خاک نیفتد و نمیرد، تنها می‌ماند؛ امّا اگر بمیرد بارِ بسیار می‌آورد." (یوحنا ۱۲: ۲۴). مسیح به مرگ و تدفین خود و ثمرات آن اشاره می‌فرمود. مسیحیان در چنین روزهایی، خاطرۀ مرگ و رستاخیز او را گرامی می‌دارند، چرا که او با این کار، نجات و حيات ابدیِ ايماندارانش را تضمین نمود. آمین!
در چنین روز جمعه‌ای بود که مسیح، پسر خدا، بر صلیب رفت. اما برای چه؟ پطرس رسول می‌فرماید: "او خودْ گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم،" (رسالۀ اول پطرس ۲: ۲۴). عیسای مسیح، جریمۀ گناهان ما را در چنین روزی به‌طور کامل پرداخت نمود، و اکنون ما باید نسبت به گناه بمیریم و برای نيکی مطلق زندگی کنیم.
در برخی از کشورهای غربی، مسیحیان به‌هنگام شروع سال جدید، هر یک برای سال جدید خود، تصمیمی استوار می‌گیرند و هدفی تعیین می‌کنند تا در طول سال به آن جامۀ عمل بپوشانند.
وقتی فرشتۀ خداوند به مریم مژده داد که به‌واسطۀ قدرت روح‌القدس آبستن شده، نجات‌دهندۀ بشریت را خواهد زایید، مریم به فرشته گفت: "کنیزِ خداوندم. آنچه دربارۀ من گفتی، بشود." (انجيل مقدس، لوقا ۱: ۳۸).
چند بار پیش آمده که احساس کرده‌اید همه شما را به فراموشی سپرده‌اند و تنهایتان گذاشته‌اند؟ اکثر ما در طول زندگی، چنین تجربه‌ای داشته‌ایم.
ما، در مقطع‌هایی از زندگی‌مان، ممکن است احساس پوچی کنیم! علت اصلی این احساس، عدم تمرکز بر هدف‌مان در زندگی است. اما خدا به ايماندارانِ واقعیِ مسيحی فرموده: "به آنچه در بالاست بیندیشید، نه به آنچه بر زمین است . . . چون مسیح که زندگی شماست، ظهور کند، آنگاه شما نیز همراه او با جلال ظاهر خواهید شد." (کولسیان ۳: ۲- ۴). آیا هدف زندگی شما رسیدن به جلال الهی همراه با مسیح است؟
بعضی از افراد، با اینکه مایحتاج خود، و حتی بیشتر از آن را دارند، چنان خود را به زحمت می‌اندازند تا باز بیشتر داشته باشند. حرص و طمع آنان را فراگرفته و قانع نیستند. گویی می‌توانند مال و منال خود را به عالم بعد از مرگ ببرند! اما پولس رسول، به ايماندارانِ به مسيح می‌فرماید: "به این جهان هیچ نیاورده‌ایم و از آن نیز هیچ نخواهیم برد. پس اگر خوراک و پوشاک و سرپناهی داریم، قانع خواهیم بود." (اول تیموتائوس ۶: ۷-۸).
واژۀ "امید"، در کاربرد عادی آن، یعنی نوعی آرزو. "امید" در این مفهوم، اطمینانی به‌همراه ندارد. اما در مسیحیت، مفهوم این کلمه فراتر از این است. "امید" در مسیحیت، بیشتر به معنی "انتظار" است. در این مفهوم، ما به واقع شدن آنچه که خدا در کتاب مقدس وعده داده است، "امید" داریم، یعنی با اطمينان "انتظار" آن را می‌کشیم. کلام خدا می‌فرماید: "در حضور خداوند آرام باش، و صبورانه انتظار او را بکش!" (مزمور ۳۷: ۷).
آن هنگام که ابرهای تیرۀ سختی‌ها و مشقات، آسمان زندگی‌تان را می‌پوشاند، از چه کسی کمک می‌طلبید؟
