در زندگی ما چه چیزی مهم‌تر از همه است؟ رفاه خانواده‌مان، رسیدن به مدارج بالای تحصیلی و ارتقای شغلی و يا داشتن مال و منال بسيار! عيسی مسیح به پيروان خود فرموده: "نخست در پی پادشاهی خدا و عدالت او باشید، آنگاه همۀ اینها نیز به شما عطا خواهد شد." (متی ۶: ۳۳). اگر در زندگی خود، انجام ارادۀ خدا و آنچه برای او مهم است را در اولویت قرار دهیم، خدا نيز نیازهای اساسی ما را به ما خواهد بخشید.
ما بسیاری از اوقات، بار سنگین نگرانی‌ها را دائماً بر دوش خود حمل می‌کنیم. اما کلام خدا وعده‌ای عالی به ما ايمانداران مسيحی داده، می‌فرماید: "همۀ نگرانیهای خود را به او بسپارید زیرا او به فکر شما هست." (اول پطرس ۵: ۷). گاه شاید اعتماد کردن به خدا دشوار به‌نظر برسد، اما به امتحانش می‌ارزد! دفعۀ بعد که نگرانی‌ها حمله کردند، این بار سنگین را به خداوند و منجی‌مان عيسی مسیح بسپاریم. قطعاً ضرر نخواهیم کرد.
شخص دانایی گفته، ما برای خطاهای دیگران، قاضی هستیم و برای خطاهای خود، وکیل! پولس رسول می‌فرماید: "پس تو ای آدمی که دیگری را محکوم می‌کنی، هر که باشی هیچ عذری نداری. زیرا در هر موردی که دیگری را محکوم می‌کنی، خویشتن را محکوم کرده‌ای؛ چون تو که داوری می‌کنی، خودْ همان را انجام می‌دهی." (رومیان ۲: ۱). آیا در مورد دیگران عادلانه داوری می‌کنیم؟
داوود نبی، ماننده بسیاری از ما، در معرض مشکلات زندگی و تهدیدهای دشمنان قرار داشت. شایسته است که ما نیز همچون او دعا کرده، بگوییم: "خداوندا، مرا فیض عطا فرما، زیرا که پژمرده‌ام؛ خداوندا، شفایم بخش، زیرا استخوانهایم مضطرب است، و جانم سخت پریشان است . . . ای همۀ بدکاران از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریۀ مرا شنیده است . . . دشمنانم جملگی سرافکنده و سخت پریشان خواهند شد،" (مزمور ۶: ۲- ۱۰).
درست پنجاه روز پس از رستاخيز و زنده شدن مسیح، یهودیان از نقاط مختلف جهان، برای "پنتیکاست"، یعنی "پنجاهه"، در اورشلیم گرد آمده بودند.
آیا می‌دانستید که خدا برای نجات هر انسان از سلطۀ گناه و فرمانروايی ظلمت، قدرت عظيم الهی خود را به‌کار می‌بَرَد؟ پولس رسول می‌فرماید: "از انجیل سرافکنده نیستم، چرا که قدرت خداست برای نجات هر کس که ایمان آوَرَد." (رومیان ۱: ۱۶). ما راجع به ضرورت ایمان برای دريافت نجات مسيحی مطالب زیادی می‌شنویم، اما شاید گاه سهم خدا را از یاد می‌بریم! سهم خدا قدرت عظيمی است که در انجیل نجات‌بخش عيسی مسيح نهفته است.
برای داوود نبی، دعا و همصحبتی با خدا بسیار اهمیت داشت. او دعا می‌کرد و برای خدا انتظار می‌کشید. می‌فرماید: "آه ای خداوند، به سخنانم گوش فرا ده و ناله‌ام را ملاحظه فرما. ای پادشاهم و ای خدایم، به صدای فریادم توجه کن، زیرا به تو دعا می‌کنم. خداوندا، صبحگاهان صدای مرا می‌شنوی؛ بامدادان، استدعایم را به حضورت می‌آرایم و انتظار می‌کشم." (مزمور ۵: ۱- ۳). آیا پی‌در‌پی دعا می‌کنيم و برای خدا انتظار می‌کشیم؟
ما ايماندارانِ به مسيح در چنین روزی، قيام یا زنده شدن مسیح را جشن می‌گیریم. زنده شدن عيسی مسيح در سومین روز بعد از مصلوب شدن و مرگ او، پیامهای بسیاری دارد. یکی از آنها اینست که این رویداد باعث گرديد که خدا به ما تولدی تازه ببخشد و اميدی زنده داشته باشيم. پطرس رسول می‌فرماید: "متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای اميدی زنده" (اول پطرس ۱: ۳). شکر و سپاس بر خدای نيکوی ما!
در این روز که مصلوب شدن عیسای مسیح را گرامی می‌داریم، کاملاً مناسب است که به مفهوم صلیب پی ببریم. اولاً صلیب جایی است که عیسی، پسر خدا، جانش را فدا کرد تا تاوان گناهان ما را بپردازد. اما صلیب مفهوم دیگری نیز دارد. اینکه ما ايماندارانِ به مسيح و پيروان او، باید نسبت به آنچه قبل از دريافت نجات مسيحی بوديم، با مسيح مصلوب شده باشيم. پولس رسول می‌فرماید: "با مسیح مصلوب شده‌ام، و دیگر من نیستم که زندگی می‌کنم، بلکه مسیح است که در من زندگی می‌کند؛" (غلاطیان ۲: ۲۰).
پطرس رسول در نخستین موعظه‌اش در روز عید پنطیکاست، ده روز پس از صعودِ خداوندگارْ عیسی، به جماعت فرمود: "پس قوم اسرائیل، جملگی به‌یقین بدانند که خدا این عیسی را که شما بر صلیب کشیدید، خداوند و مسیح ساخته است." (کتاب اعمال رسولان ۲: ۳۶). بله، پیامدِ قیام یا زنده شدنِ عیسای ناصری، این بود که او "خداوند"، یعنی ارباب و مالک و خداوندگار ما گردیده است. آیا او خداوند و مالکِ دل شما نیز هست؟
برای ما ایرانیان که سال نو همزمان است با بهاری نو، و نیز برای برخی از کشورها که نوروز را جشن می‌گیرند، سال نو یادآور نو شدن طبیعت است.
وقتی نوروز از راه می‌رسد، در همه جا می‌شنویم که "طبیعت نو می‌شود." به‌راستی هم چنین است.
