واژۀ "امید"، در کاربرد عادی آن، یعنی نوعی آرزو. "امید" در این مفهوم، اطمینانی به‌همراه ندارد. اما در مسیحیت، مفهوم این کلمه فراتر از این است. "امید" در مسیحیت، بیشتر به معنی "انتظار" است. در این مفهوم، ما به واقع شدن آنچه که خدا در کتاب مقدس وعده داده است، "امید" داریم، یعنی با اطمينان "انتظار" آن را می‌کشیم. کلام خدا می‌فرماید: "در حضور خداوند آرام باش، و صبورانه انتظار او را بکش!" (مزمور ۳۷: ۷).
آن هنگام که ابرهای تیرۀ سختی‌ها و مشقات، آسمان زندگی‌تان را می‌پوشاند، از چه کسی کمک می‌طلبید؟
در کتاب‌مقدس، خداوند بارها دستور فرموده که: "مقدّس باشید، زیرا من قدّوسم" (اول پطرس ۱: ۱۶). اما مقدس بودن به چه معنا است؟
وقتی به عيسی مسیح خداوند و واقعيت مرگ او بر صليب و قيام و رستاخيز او از مردگان ايمان آورديم، از گناه و مکافات آن نجات يافتيم و فرزندان خدا شديم.
در مورد طرز رفتار و گفتاری که يک ايماندارِ به مسيح بايستی با ديگران داشته باشد، "قانون طلايی مسيح" در متی ۷: ۱۲ واضحاً راهنمای ما می باشد. "با ديگران همان‌طور رفتار کنيد که می‌خواهيد آنها با شما رفتار کنند. اين است خلاصۀ تورات و نوشته های انبيا."
کلمۀ "ایمان" جايگاه بسيار مهمی در مسيحيت دارد. اما تعریف این کلمه در مسیحیت چیست؟ کلام خدا می‌فرماید: "ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم." (عبرانیان ۱۱: ۱).
در آغاز مسیحیت، بعضی از یهودیانی که پذيرفته بودند عیسای ناصری همان مسیح موعود است، اصرار داشتند که غیریهودیانی نیز که به مسیح ایمان می‌آوردند، شریعت موسی را نگاه دارند، خصوصاً آیین ختنه را!
شرایط دنیای امروز ما به گونه‌ای است که دائماً با مشکلات و تنش‌های جور‌بجور دست به گریبانیم. به همین جهت، دلمان می‌خواهد به راهی دست بیابیم که پيوسته تر و تازه و باطراوت باشیم.
شاگردان مسیح وقتی او را در روز سوم پس از مرگش، زنده دیدند، شادی عظيمی داشتند.
دنیای ما پر است از رنج و اندوه و ظلم و بیداد. بسیاری از انسان‌ها از ستم دیگران در رنج‌اند. اما هیچ‌یک از ناله‌های ایشان از نظر پرمحبت و عادلانۀ خدا پوشیده نیست.
کتاب‌مقدس کتابی است بسیار واقع‌بین. در آن، مسیح به پیروان خود وعدۀ زندگی آسوده و بی‌دغدغه را نداده، بلکه فرموده که ایشان در اين جهان رنج و زحمت خواهند داشت.
ما ایماندارانِ به مسيح، دعوت شده‌ایم که رفتاری شایستۀ مسیح داشته باشیم.
